مهرداد فرزند مهر

اگر ترکم کنی در این روز پاییزی.....

احتمالاخورشید را نیز با خود خواهی برد....

و تمامی پرندگانی را که در آسمان پاییز پرواز می کردند...

هنگامی که عشقمان تازه بود و دلهایمان شاد...

وقتی روز جوان بود و شب طولانی....

ماه برای آواز پرنده ی شب از حرکت می ایستاد....

اگر ترکم کنی.....

اما اگر بمانی روزی برایت خواهم ساخت....

که مانند آن روزی نبوده و هرگز نخواهد بود....

بر خورشید قایق خواهیم راند ...

سوار بر باران خواهیم شد....

با درختان سخن خواهیم گفت و باد را خواهیم پرستید.......

آنگاه اگر ترکم کنی درک خواهم کرد....

تنها به اندازه ی پر کردن دستم برایم عشق باقی گذار......

اگر ترکم کنی که می دانم خواهی کرد....

دیگر به چیزی در جهان نمی شو د اعتمادکرد.....

تنها اتاقی خالی پر از فضای خالی....

مانند نگاه توخالی که بر صورتت می بینم...

حال که بر می گردی تا بروی می توانم به تو بگویم....

که تا دیدار بعدی به آرامی جان خواهم داد...

اما اگر ترکم کنی اشک نخواهم ریخت......

برای آنکه دیگر در خداحافظی امید دیداری نیست....

به تو می گویم که تا دیدار بعد به آرامی جان خواهم داد....

طلوع اولین دیدار غروب شام آخر بود.....

سرانجام تو وعشقت حدیث پشت و خنجر بود...

مهرداد

سلام دوست من

دلم می خواست بهت بگم تولدت مبارک ...

اما دیر شده ...

خیلی هم دیر شده ..

مدتیه حضورم تو وبلاگ کمرنگه ..

زندگی بازی های زیادی داره که من الان در حاله دست و پنجه نرم کردن با اون هستم .

امیدوارم تو و بقیه دوستان این غیبت منو ببخشید ..

روزی برسه که دیگه این جوری بی خبر نرم ...

خیلی خسته ام خسته و غمگین

خسته از این زندگی بی مفهوم

خسته از نامردمی دنیا ...

خسته ام ...

مهرانا

مرا کسی نساخت، خدا ساخت، نه آنچنان که کسی می خواست، که من کسی نداشتم ،کسم خدا بود ،

کس بی کسان ؛او بود که مرا ساخت ،آنچنان که خودش می خواست. من یک گل بی صاحب بودم.

از روح خود در آن دمید و بر روی خاک و در زیر آفتاب تنها رهایم کرد .مرا به خودم واگذاشت و

گذاشت تا ببیند چقدر انسانم! چقدر با عملم از روح خداییم به درستی امانت داری می کنم !چقدر .......!

امروز سالگرد تولد منه طبق معمول همه آدما اینجور وقتا باید خوشحال باشم اما نیستم !

با خودم فکر می کنم حالا که بیست و اندی سال از عمرم میگذره چقدر مثل یک انسان واقعی رفتار کردم ؟

آیا وظیفه ام رو انجام دادم؟ چقدر به هم نوعم کمک کردم ؟

بچه که بودم با جشن تولد شاد بودم اما سن که میره بالاتر مسولیتم میره بالاتر. حالا از خودم می پرسم

چقدر از مسولیتی که داشتم تونستم انجام بدم؟ شاید در بعضی اتوموبیل ها دیدین سرعت از یه حده خاصی

که بالا میره سیستم هشدار میده و زنگ به صدا درمیاد ؛بعضی وقتا می گم ای کاش یه زنگ خاص بود کهوقتی

از راه انسان بودن خارج می شم یا وقتی به خواب غفلت میرم بهم هشدار بده !!

شاید خنده دار باشه بچه که بودم آرزو داشتم بزرگ شم الان که به این سن رسیدم گاهی دلم می خواد

به دوران سرخوشیه بچگی برگردم دورانی که هیچ مشکلی نمی تونست خنده رو ازم بگیره.

من از دنیا گله دارم از زندگی گله دارم یه گمشده دارم !گمشده من آرامشه که زندگی ازم گرفته .

شایدم مسبب این کار من و عمل من باشه . گفتم که می خوام به دوران بچگی برگردم اما این یه خیاله!

فکرش رو که می کنم می بینم زندگی یه جور جنگه.باید جنگید و خود را با شرایط وفق داد تنها در اینصورته

که می تونم موفق باشم و در کنارش باید هدف مناسبی هم داشته باشم .

به نظر شما راهی جز این وجود داره؟ مهرداد

این روزا خیلی ها از دوست حرف می زنن از دوست داشتن.من هم می خوام از دوستم بگم.بهترین دوستم.

البته همین ابتدا بگم که گفتن از اون و توصیفش بصورتی که در شان اون باشه سخته نه محاله.

دوست من بهترین و مهربونترین دلسوز ترین و وفادارترین دوست دنیاست.هر زمان که بهش نیاز دارم پیش منه.

هر وقت خواستم به حرفام گوش میده.هرمشکلی دارم می تونم بهش بگم.اینطورنیست که فقط در زمینه ی خاصی کمک کنه

اون در تمام موارد یاری گره.هروقت تو عالم دوستی خطایی کردم اون گذشت کرده.دوستای دیگه وقتی خطایی میکنم

ازم رو برمی گردونن ولی اون راه رو به من نشون میده و یادم میده که چطور جبران کنم.گاهـی چیزی ازش می خوام انجام نمیده

من بهش بد و بیـراه مـی گم بعد از مدتی می فهمم که به نفع من بوده که انجام نداده و افسوس مـی خورم که چرا بی معرفتی کردم.

اون رو ناراحت کردم ولی بازم به فکر منه .آخه اون مثل دیگران نیست از آینده خبر داره.......

من با هر زبونی می تونم با اون حرف بزنم اون زبان خاصی نداره.چرا ! زبان اون زبان دل.........

اون واسم راهنما فرستـاده تا رسم عشق و دوستـی رو یاد بگیرم و بهش نزدیکتــر بشم. من پشت ســر هم مرتکب اشتباه میشم

اما اون مهربونتر میشه.خودش گفته چند برابر از یه مادر مهربونتره اصلا عاطفه ی مادری نشانه ی کوچکی از محبت اونه.

خب چطور میشه که مادر آدم خطاهاش رو ببخشه ولی اون نبخشه؟آخه کجای دنیا دیدین که یه معشوقه خودش راه

و رسم عاشقی رو به عاشقش نشون بده؟و خودش هم بابت این عشق پاداش بده آیا این عالی نیست؟ گاهی بهم سختی

میده تا بهش نزدیکتر شم دلسوز منه.....اگر با من نبودش هیچ میلی ..... چرا ظرف مرا بشکست لیلی.

گاهی وقتا ازش چیزی نمی خوام و خطری متوجه منه بدون اینکه بدونم کمکم میکنه.به نظر شما چه دوستی بهتر ازاون ؛

میشه پیدا کرد؟در برابر همه ی خوبیهاش هیچی نمی خواد جز اینکه باورش کنم اینکه ایمان بیارم مهربونتر از اون نیست

اینکـه بهش اعتماد کنم .خودش گفتـه به من اعتماد کن محـاله که بد ببینی . به مناسبتهای مختلف من رو می بخشه و

بهم هدیه میده پادش میده.من فکر میکنم این مناسبتها بهانست تا اون عشقش رو به من نشون بده که من چشمای بستم

رو باز کنم.گفتم به بهانه های مختلف هدیه میده جشن می گیره واسم مهمانی میده.

الان یکی از اون وقتاست.ماه رمضان.چه تقارن زیبایی مهر و رمضان.با وجود دوستم همیشه مهر در کنار منه همیشه مهر ماه.

راستش فکر میکنم مهر و رمضان و شب قدر و... بهانست اون می خواد عشقش رو نشون بده اون 1000 قدم میاد جلو که شاید من یک قدم به طرفش برم.

بیاید بهش نزدیک شیم باهش حرف بزنیـم مخصوصا الان که جشن دوستی برقراره .البته باید بگم که اون اینقدر خوبه که

حرف زدن با اون نیازبه زبون خاصی مثل عربی نداره حتی نیاز به دین خاصی هم نداره و زمان خاصی هم نداره اما بعضی

وقتا جشن میگیره مثل الان.جشن آشتی.بیاید باهاش آشتی کنیم اون عاشق ما آدماست بیاید باورش کنیم.اون وقتی یکی

مثل من رو که از همه بیشتر خطا کردم می پذ یره حتما شما رو می پذیره.

سلام بر رمضان سلام بر مهر.من مطمئن هستم حتی همین حرفهارم اون یادم داده اون افتخار داده ازش بگم و امیدوارم من رو ببخشه

که زبانم قاصر و قلمم در وصفش کند بوده و هست.در آخر می خوام از زبان یکی از دوستاش چیزی بگم که اتفاقا روز 8 مهر بزرگداشت اونه .

حضرت مولانا رو میگم. مولوی چقدر زیبا میگه.............

تو گل بدی و دل شدی جاهل بدی عاقل شدی........ آن کاو کشیدت اینچنین آن سو کشاندت آنچنان

مهرداد

من که روزی اشک خواهم ریخت

بگذار امشب

که دلم پر از طپش عشق است

ودر گوشم

پر از سکوت کلمات مهربانی است

گریه سر دهم

بگذار بغض هایم را

که تلخند

به شیرینی

گریه بیارایم

واز باران چشم هایم

رنگین کمان بسازم

بگذار که همه جا پر از رنگ شود

رنگی برای دل رنگ باخته ام

برای صورت رنگ پریده ام

برای ابعاد هندسی نقاشی خاطراتم

چقدربا شعر قلم زده ام

چقدر همراه پرنده پریده ام

چشم باز می کنم

در چهار راه حقیقت

باز به درختی تکیه داده ام

و خیال پرواز را

با خود پر واز عوضی گر فته ام

آن کبوتر کجا

ومن کجا

از بس در جا زده ام

جای پایم روی اسفالت های خیابان سوت و کور

حکاکی شده اند

تو به من می خندی

من که به درختی تکیه داده ام

و رنگین کمان گریه ام

خیابان را نقاشی کرده است

من به خود می آیم

از خنده های تو ...

من که یک روز گریه خواهم کرد

چرا از امروز شروع کنم

بگذار بخندم ، به بلندی قهقهه های تو

من که درونم پر از پوزخند است

به زندگی ...

وبر لبم هزاران لبخند را

برای روز دیدار او

به امانت گذاشته ام

اما بعد از اینکه گریستی و خندیدی

چه خواهد ماند

شاید یاد خنده ها و یاد گریه ها

و شاید دوباره گریستن ها

من که روزی گریه خواهم کرد ...

بگذار بگریم ، بگذار بگر یم

مهرانا

نگاه کن!

شهر تاریکست.

چراغی روشن نیست.

کسی امشب! به فکر صبح فردا نیست.

عشق مرده! صداقت سوخته! عاطفه پژمرده! ایمان گمشده! وجدان خوابیده.

میشود شهر را نورانی کرد چراغی روشن کرد و به فکر صبح فردا بود

عشق را دوباره زنده کرد عاطفه دوباره می روید ........

.همیشه شنیده بودم وقتی که همه جارو تاریکی و ضلمت میگیره تو می ایی.

دو شب قبل تو خونه بودم که یکدفعه برق قطع شد همه جا تاریک شد .

خوابم نمی برد از ساختمون زدم بیرون.وای باورتون نمیشه خیلی زیبا بود.

آره مهتاب رو می گم اون شب .شب 14 ماه شعبان بود

شنیده بودم ماه شب 14 زیباست اما خب اینقدر

دچار روزمرگی و زندگی ماشینی شدیم که به این مسایل دقت نمی کنیم.

از طرفی بخاطر نیروی برق و این چراغها که نور مصنویی تولید میکنن

از دیدن زیبایی و حقیقت ماه و ستاره ها محروم شدیم.

اون شب در اوج تاریکی به حقیقت و زیبایی ماه پی بردم.

حالا بهتر می تونم تصور کنم که تو وقتی که دنیا غرق

در تاریکی و ظلمت ظهور می کنی.

مثل گل نرگس که در زمستان سرد سر از خاک در میاره.

به امید آن روز.........

مهرداد

هر لحظه و هر روز
من در عذابم
بدون تو
تو باید جلوه صورتت را دوباره نشان دهی
تو باید سال بعد دوباره برگردی
چشمان تشنه در جستجوی تو خواهند بود
پس به دعاهای من گوش کن
تو باید سال بعد دوباره برگردی . به صدای این مجنون پرشور گوش کن
ما تنها زمانی آرامش خواهیم داشت که یک نظر تو را ببینیم
آه ای صاحب پیروزی
ای پدر همه ما

چه این روز روز خوشی باشد و چه زمان غم
قلب من تنها نام تو را می برد
تو دلیل این زندگی زیبا هستی
تو تنها کسی هستی که در قلب و روح من است
تو می توانی همیشه در قلب من ساکن باشی
من مرید تو هستم
من به درگاه تو دعا می کنم
پس به دعاهای من گوش کن
تو باید سال بعد دوباره برگردی . به صدای این مجنون پرشور گوش کن
ما تنها زمانی آرامش خواهیم داشت که یک نظر تو را ببینیم
آه ای صاحب پیروزی
ای پدر همه ما

تو کسی هستی که تمام آرزوهای ما را برآورده می کنی
تو کسی هستی که از ما مراقبت می کنی
تو کسی هستی که زبان قلب ها را می فهمی
تو کسی هستی که به آرزوهای دل ما گوش می کنی ( به تپش های قلب ما)
هیچ چیز از تو پنهان نیست ( همه چیز را می دانی)
حالا من چه چیزی می توانم از تو بخواهم؟
تو متعلق به من هستی و من متعلق به تو
پس به دعاهای من گوش کن
تو باید سال بعد دوباره برگردی . به صدای این مجنون پرشور گوش کن
ما تنها زمانی آرامش خواهیم داشت که یک نظر تو را ببینیم
آه ای صاحب پیروزی
ای پدر همه ما

امان از سفر امان از جدایی امان از سرنوشت

تو رفتی سفر تورا از من گرفت

اما بدان احساسم وجودم قلبم همه را با خود بردی.

آموخته بودم که آب آتش را فرو می نشاند

اما اشکهایت که از جنس آب است و قبل از رفتن از چشمانت سرازیر شد چنان آتشی در وجودم افروخته است که دیگر تاب و توان تحمل ندارم.

و حرفهای آخر تو مرا به جنون کشیده است.

از دوست به یادگار دردی دارم کان درد به صد هزار درمان ندهم

با خود زمزمه می کنم..........

می میرم برات نمی دونستی می میرم بی تو بدون چشات

رفتی از برم نمیدونستی که دلم بسته به ساز صدات

سفرت بخیر

اگه میری از اینجا تک وتنها به یه شهر دور برو

که رفتن بدون ما میرسه به یه دنیا نور

اما بدان عاشقم هنوز

وقتی رفتی باز هوا بد شد روزگار از بدی بدتر شد

قفس قناری تنگتر شد

دیگه برگرد یار دیگه بس کن یار

و من ایمان دارم که باز می گردی

می آیی..............

مهرداد

چه فرق می کند

گو شواره هایم

شکو فه نارنج باشد

یا هیچ نباشد

کو چشمی برای تماشا؟

چه فرق می کد

ماه پشت ابر باشد

یا که نباشد

کو سری پشت پنجره ها ؟

چه فر قی می کند

کسی باشد یا نباشد

کو دست تمنا ؟

باد از کجا آورد

تخم این همه تنهایی را ؟

مهرانا